Grodzisko myśliborskie
Półwysep Ptasi zamyka od południa Zatokę Ptasią. Po przeciwnej stronie zatoki, od północy, znajduje się Półwysep Czajczy, a na wschodnim brzegu Zatoki Ptasiej – grodzisko.
Naturalne wzgórze jest umocnione sztucznymi konstrukcjami ziemnymi. Grodzisko tworzy wielki owal o dość łatwych do rozróżnienia granicach od północy, wschodu i zachodu. Natomiast od południa granica jest trudno uchwytna. Grodzisko opada w kierunku południowym i nie jest tu czytelne.
Jak stwierdzili naukowcy, obecne grodzisko to najstarsza część Myśliborza. Było ono dwa razy wykorzystywane dla celów obronnych. Najpierw oceniły wartości strategiczne tego miejscu ludy kultury łużyckiej (prasłowiańskiej), które pomiędzy VII a VI wiekiem p. n. e. zbudowały tutaj pierwszy gród obronny. Był to koniec epoki brązu, początek epoki żelaza. Toczyły się tutaj zapewne liczne bitwy, a obronnie położone miejsce wielokrotnie dawało schronienie ludności okolicznych osad. Ponownie to miejsce dla celów obronnych zostało wykorzystane przez ludy pomorskie.
W czasach Mieszka I i jego następców (wieki X-XII) założono tu na nowo gród obronny, usypano nowe wały, rozbudowano system obronny. Zapewne znajdował się tutaj drewniany „zamek”, silne kamienno-drewniane palisady. Ten cały zespół urządzeń obronnych w XII-XIII wieku stał się przestarzały i, opuszczony, popadł w ruinę. Drewniane konstrukcje zbutwiały; dokumentem przeszłości są tylko potężne wały owalnego grodziska, które od strony jeziora dochodzą do 12 m wysokości.
Grodzisko jest doskonałym punktem widokowym na okolicę, widziano stąd dobrze i ze znacznej odległości zbliżającego się nieprzyjaciela. Podczas II wojny światowej punkt ten również służył celom strategicznym, o czym świadczą zachowane fragmenty okopów.
Grodzisko myśliborskie od dawna budziło zainteresowanie archeologów i historyków. Jednak systematyczne badania archeologiczne podjął dopiero na początku II wojny światowej niemiecki archeolog H. Heiligendorff. Niestety, dokumentacja tych badań prawdopodobnie zginęła pod koniec wojny. W polskim już Myśliborzu zespołowe badania archeologiczne na grodzisku przeprowadził w czerwcu 1958 roku W. Szafrański. Ich wyniki opublikował w pracy pt. „Badania na grodzisku w Myśliborzu na Pomorzu Zachodnim”. Zgromadzony materiał potwierdził istnienie tu osadnictwa kultury łużyckiej
Najnowsze komentarze